“When we take something out, we should put something back in” Το φυσιολογικό μας δόντι περιβάλλεται από σκληρούς και μαλακούς ιστού, κόκκαλο, συνδετικό ιστό και ούλα. Γνωρίζουμε πως μετά την εξαγωγή, χωρίς αντιμετώπιση, ένα μεγάλο μέρος των ιστών αυτών χάνεται. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα δυσκολότερη
τοποθέτηση εμφυτεύματος ή γέφυρας με χειρότερο αισθητικό αποτέλεσμα. Αυτή τη φυσιολογική διαδικασία μπορούμε να την επηρεάσουμε , τουλάχιστον εν μέρει. Οι τεχνικές διατήρησης της φατνιακής ακρολοφίας ή φατνίου (ΔΦΑ) συνίστανται στην τοποθέτηση κατάλληλου οστικού μοσχεύματος ως υλικού πλήρωσης, με
κάλυψη της εισόδου του φατνίου. Κάλυψη μπορεί να γίνει είτε με μήτρα κολλαγόνου είτε με ένα ελεύθερο ουλικό μόσχευμα, δηλαδή κομμάτι ούλο του ίδιου του ασθενή που λαμβάνουμε από άλλη περιοχή, συνήθως την υπερώα. Ακολουθεί περίοδος αναμονής, 3-6 μηνών και ακολουθεί η τοποθέτηση εμφυτεύματος, συνήθως αρκετά εύκολα. Στο ιατρείο όμως χρησιμοποιούμε όλες τις παραπάνω τεχνικές, συνήθως σε συνδυασμό με την τεχνική του πλάσματος
πλούσιου σε αυξητικούς παράγοντες (PRGF) ή Ινώδους πλούσιο σε αιμοπετάλια (βλέπε κατηγορία PRGF-PRF).